عشق وافر حضرت ابراهیم علیه السلام به پروردگار

ابراهیم علیه‏السلام در عین آن که عابد، پارسا و شیفته حق بود، مرد کار و تلاش بود، هرگز براى خود روا نمى‏دانست که بى کار باشد، بخشى از زندگى او به کشاورزى و دامدارى گذشت، و در این راستا پیشرفت وسیعى کرد، و صاحب چند گله گوسفند شد.

بعضى از فرشتگان به خدا عرض کردند: دوستى ابراهیم با تو به خاطر آن همه نعمت‏هاى فراوانى است که به او عطا کرده‏اى؟

خداوند خواست به آن‏ها نشان دهد که چنین نیست، بلکه ابراهیم خدا را به حق شناخته است، به جبرئیل فرمود: در کنار ابراهیم برو و مرا یاد کن

جبرئیل کنار ابراهیم آمد دید او در کنار گوسفندان خود است، روى تلى ایستاد و با صداى بلند گفت:

سبُّوح قُدُّوس ربُّ الملائِکةِ و الرُّوحِ؛

پاک و منزه است خداى فرشتگان و روح!

ابراهیم تا نام خدا را شنید، آن چنان شور و حالى پیدا کرد و هیجان زده شد که زبان حالش این بود:

این مطرب از کجاست که بر گفت نام دوست تا جان و جامه نثار دهم در هواى دوست

دل زنده مى‏شود به امید وفاى یار جان رقص مى‏کند به سماع کلام دوست

ابراهیم به اطراف نگریست و شخصى را روى تلى دید نزدش آمد و گفت:

آیا تو بودى که نام دوستم را به زبان آوردى؟

او گفت: آرى.

ابراهیم گفت: بار دیگر از نام دوستم یاد کن، یک سوم گوسفندانم را به تو خواهم بخشید.

او گفت: سبُّوح قُدُّوس ربُّ الملائِکةِ و الرُّوحِ

ابراهیم علیه‏السلام با شنیدن این واژه‏ها که یاد آور خداى یکتا و بى همتا بود، چنان لذت مى‏برد که قابل توصیف نیست، نزد آن شخص رفت و گفت: یک بار دیگر نام دوستم را یاد کن، نصف گوسفندانم را به تو خواهم بخشید.

آن شخص براى بار سوم، واژه‏هاى فوق را تکرار کرد، ابراهیم نزد او رفت و گفت: یک بار دیگر از نام دوستم یاد کن، همه گوسفندانم را به تو خواهم بخشید.آن شخص، آن واژه‏ها را تکرار کرد.

ابراهیم گفت: دیگر چیزى ندارم، خودم را به عنوان برده بگیر، و یک بار دیگر نام دوستم را به زبان آور!

آن شخص نام خدا را به زبان آورد، ابراهیم نزد او رفت و گفت: اینک من و گوسفندانم را ضبط کن که از آن تو هستم.

در این هنگام جبرئیل خود را معرفى کرد و گفت: من جبرئیلم، نیازى به دوستى تو ندارم، به راستى که مراحل دوستى خدا را به آخر رسانده‏اى، سزاوار است که خداوند تو را به عنوان خلیل (دوست خالص) خود برگزیند.

 اقتباس از معراج السعادة